Torby z rzeczami piętrzyły się przy wejściu niczym barykady, a za nimi stała Margareta — teściowa, z tym swoim uśmiechem, po którym zawsze miałam ciarki na plecach. Zatrzymałam się z kluczami w dłoni, wpatrując się w nią z niedowierzaniem. Obok stały dwie ogromne walizki na kółkach, trzy kartony i kilka mniejszych toreb. To nie były rzeczy na krótką wizytę. To była przeprowadzka.

— Emilko, kochana, wreszcie jesteś! — wykrzyknęła, rozciągając usta w fałszywym, przesłodzonym uśmiechu. — Stoję tu już godzinę, cała zmarzłam. Mogłaś uprzedzić, że się spóźnisz — twój mąż zostawiłby mi klucze.

Mąż. Lucas, który był właśnie w delegacji i miał wrócić dopiero za trzy dni.

Spojrzałam na stertę bagaży, potem znów na Margaretę. W jej oczach migały chytre ogniki.

— Pani Margaretto, co się dzieje? — zapytałam, próbując mówić spokojnie, choć w środku wszystko krzyczało.

— Jak to co? Lucas nie powiedział? — uniosła ręce w teatralnym zdumieniu. — Od teraz będę mieszkać z wami! Swoje mieszkanie sprzedałam, wyobraź sobie. Dostałam świetną ofertę, grzechem byłoby odmówić.

Ziemia usunęła mi się spod nóg.
Sprzedała mieszkanie.
Wprowadza się do nas.
Do naszego dwupokojowego mieszkania, w którym i tak ledwo mieściłyśmy się we dwoje.

*

— Lucas… wiedział? — wyszeptałam, próbując nie panikować.

— Oczywiście! Wszystko omówiliśmy miesiąc temu. Powiedział, że porozmawia z tobą, przygotuje cię. Pewnie zapomniał, mój roztargniony chłopiec.

Otworzyłam drzwi drżącymi dłońmi.
Margareta natychmiast zaczęła wciągać bagaże do środka. Stałam przyciśnięta do ściany i patrzyłam, jak moje własne mieszkanie jest zajmowane z precyzją operacji wojskowej.

— To gdzie będzie mój pokój? — zapytała rzeczowo, zdejmując płaszcz.

— Nie mamy wolnego pokoju. Jest tylko sypialnia i salon.

— To salon będzie mój. Wy jesteście młodzi, sypialnia wam wystarczy. A ja w moim wieku potrzebuję przestrzeni. I telewizor tam stoi — wieczorami lubię oglądać seriale.

Przeszła do salonu jak pełnoprawna właścicielka. Oglądnęła nasz przytulny pokój, sofę, półki z książkami, moje biurko przy oknie.

— Idealnie! Tylko to biurko trzeba wynieść. I książki… komu to potrzebne? Zakurzone tylko. Lepiej postawię tu mój kredens z serwisem po babci.

Wybrałam numer Lucasa. Sygnał ciągnął się w nieskończoność.

— Hej, Em. Coś się stało? — odezwał się w końcu.

— Twoja mama tu jest. Z walizkami. Mówi, że sprzedała mieszkanie i przeprowadza się do nas. Mówi, że wiedziałeś.

Zapadło długie, gęste milczenie.

— Lucas, to prawda? — zapytałam cicho, już znając odpowiedź.

— Em… chciałem ci powiedzieć. Po prostu nie wiedziałem jak. To moja mama, nie mogłem…

— Miesiąc temu? Wiedziałeś od miesiąca?

— Bałem się, że będziesz smutna…

*

Rozłączyłam się.
Wpatrywałam się w czarny ekran telefonu.

Z salonu dobiegał huk — Margareta przesuwała meble.

— Emilka, pomożesz mi? Kanapę trzeba przesunąć, bo inaczej mój kredens się nie zmieści!

Przez następne dwie godziny byłam jak w transie. Pomagałam jej urządzać swoją nową przestrzeń: przesuwać to, wyrzucić tamto, przenieść tam.

Wieczorem nie poznawałam salonu.
Moje biurko wylądowało w sypialni, gdzie przeszkadzało.
Książki zostały spakowane i wyniesione na balkon.
Na ścianach wisiały pożółkłe portrety jej dalekich krewnych.

— Teraz jest przytulnie! — oznajmiła z zadowoleniem. — U was było jak w biurze. Zero duszy.

Duszy.
Właśnie ją ze mnie wyrwała.

Na kolację zażyczyła sobie zupy.

*

— Nie umiem jej gotować — przyznałam.

— Co?! A czym ty karmisz mojego syna?

— Gotujemy razem. Makaron, sałatki, czasem zamawiamy jedzenie.

— Zamawiacie?! Nie dziwię się, że mój Lucas taki chudy. Od jutra ja odpowiadam za jedzenie. Pójdziemy rano na targ, muszę cię nauczyć gotować porządnie.

W nocy nie spałam. Telewizor w salonie grał na cały regulator. Gdy ucichł, zaczęło się chrapanie — głośne, przerażające, przenikające przez ściany.

Rano o szóstej obudziło mnie brzęczenie garnków.

— Emilka, pobudka! Na targ trzeba!

Na targu była tyranem.
W domu — nauczycielką, która krytykowała mnie za wszystko.

Wieczorem zajęła łazienkę na dwie godziny. Zalała pół mieszkania, poprzestawiała wszystkie moje kosmetyki, a ręczniki rzuciła, gdzie popadnie.

Trzeciego dnia byłam cieniem człowieka.

Wtedy wrócił Lucas.

Wystarczyło jedno spojrzenie, by zrozumiał, jak bardzo jest źle.

— Em… porozmawiajmy spokojnie…

— Spokojnie? — mój głos drżał. — Twoja mama przejęła nasze mieszkanie. Przesuwa meble, wyrzuca moje rzeczy na balkon, krytykuje każdy mój krok, wstaje o szóstej i chrapie tak, że drżą ściany. A ty… ty to wszystko wiedziałeś i nic mi nie powiedziałeś!

— Ona jest sama, Em. Nie mogłem…

*

— Nie mogłeś? — zrobiłam krok w tył. — A ja mogłam? Mogłam żyć z kimś, kto nie szanuje mnie ani mojego domu?

Otworzył usta, ale nie dałam mu dojść do słowa.

— Ona tu nie zamieszkała. Ona się tu wkroczyła. Zajęła wszystko, co było moje.

W tym momencie w korytarzu pojawiła się Margareta, cała roześmiana, w kwiecistym szlafroku.

— Lucasiku, kochanie! Zupa się podgrzewa! Emilko, zamknij drzwi, bo wieje!

Machnęła ręką na mnie jak na mebel.

Coś we mnie pękło.

Poszłam do sypialni.
Otworzyłam szafę.
Wyjęłam walizkę.
Tę samą, z którą kiedyś się tu wprowadzałam.

Zaczęłam się pakować — spokojnie, dokładnie, bez łez.

Lucas wbiegł za mną.

— Em, proszę, co ty robisz?

— Wyjeżdżam.

*
Nie chcę robić scen. Ale nie będę żyć tam, gdzie nie mam żadnej przestrzeni. I gdzie mąż nie ma odwagi ze mną rozmawiać.

— Em, kocham cię, naprawimy to…

— Już wybrałeś, Lucas.
Wybrałeś milczenie.

Zbliżył się, ale ja odsunęłam się o krok.

W salonie Margareta zaczęła się głośno śmiać do telewizora.

Spakowałam ostatnią rzecz.
Zamknęłam walizkę.

W przedpokoju założyłam buty. Lucas stał obok, blady, bezradny.

Przy drzwiach odwróciłam się do niego.

— Miałeś miesiąc, by porozmawiać ze mną.
Ja mam pięć minut, żeby odejść.
I wykorzystam je.

Otworzyłam drzwi.

Zimne powietrze klatki schodowej uderzyło mnie w twarz — i było to pierwsze oddech wolności od trzech dni.

Za plecami usłyszałam głos Margarety:

— Emilko, a dokąd ty się wybierasz? Przecież zaraz będzie kolacja!

*

Uśmiechnęłam się po raz pierwszy od dawna.

— Tam, gdzie nie muszę nikogo prosić o zgodę, by żyć, pani Margaretto.

I wyszłam.

Drzwi cicho się zamknęły.
Kropka.

Schodziłam po schodach, a echo kroków brzmiało jak początek czegoś nowego.

Nie końca.
Początku.